با عشق دوست ماند و با يار بيقراري / از دوست درد ماند و از يار يادگاري . . .

تو صميمي تر از آني كه دلم ميپنداشت / دل تو با همه آينه ها نسبت داشت
تو همان ساده سرسبز نجيبي كه / خدا در ميان دل پاكت ، صدف آينه كاشت

. . .

خواهم كه سري باشم ، تو تاج سرم باشي / تا خاك رهي باشم ، تو رهگذرم باشي . . .

نام تو را تا ميبرم قلبم غريبي ميكند / چشم انتظاري در دلم ، درد عجيبي ميكند . . .

من اگر كسي رو داشتم ديگه در به در نبودم / با غم غربت و اندوه ديگه همسفر نبودم . . .

آه ميكشم تو را با تمام انتظار / پر شكوفه كن مرا اي كرامت بهار
ميرسد بهار و من بي شكوفه ام هنوز / آفتاب من بتاب ، مهربان من بتاب . . .

هر شب ز غم عشق تو من خواب ندارم / فكر دل من كن كه دگر تاب ندارم
پس گريه نمودم ز فداي غم عشقت / چشمم به زبان امد و گفت اشك ندارم . . .

دوست همه باش و معشوق يكي / مهرت را به همه هديه كن و عشقت را به يكي . . .

نوشتم حرف دل تا تو بخواني / كه چون دورم ز تو ، دردم بداني
به غير از تو كسي را من ندارم ، تو را تا بي نهايت دوست دارم . . .

كاش وقتي آسمان باراني است ، چشم را با اشك باران تر كنيم
كاش وقتي كه تنها ميشويم ، لحظه اي را ياد يكديگر كنيم . . .

دود اگر بالا نشيند ، كسر شان شعله نيست
جاي چشم ابرو نگيرد ، گرچه او بالاتر است . . .

به چه آيد اين دل من كه كسي نگاه دارد / نه به درد آشنايي نه به دلي راه دارد . . .

خداوندا ، تو گفتي كه در قلب شكسته خانه داري
شكسته قلب من ، جانا به عهد خود وفا كن . . .

اگر به سويت اين چنين دويده ام / به عشق عاشقم ، نه بر وصال تو
به ظلمت شبان بي فروغ من / خيال عشق خوشتر از خيال تو . . .

روز را خورشيد ميسازد و روزگار را ما
ما را قلب زنده نگه ميدارد و قلب را عشق
پس زندگي را عاشقانه بساز . . .

در تنهايي ام به اين مي انديشم كه در تنهايي اش به من مي انديشد ؟

اگر صد بار دلم را بشكند دوست ، دل شكسته من خانه اوست . . .

رسم اين شهر عجيب است ، بيا برگرديم / قصد اين قوم فريب است ، بيا برگرديم
آن كه يك روز دل به نگاهش داديم / خنده اش سرد و غريب است ، بيا برگرديم
عشق ، بازيچه شهر است ولي در ده ما / دختر عشق ، نجيب است ، بيا برگرديم . .